9e dag - Baños-Guamote

Om 8.30 vertrekken we vanaf het hotel voor het hoogtepunt van vandaag (letterlijk en figuurlijk) de beklimming Chimborazo. De hoogste berg van Ecuador (6310 m).Eerst rijden we door wat dorpjes en fraaie landschappen. De temperatuur is weer warmer omdat we eerst lager gaan. Dan stoppen we plotseling in een plaatsje en worden we overrompeld door het feit dat we voor een braadcarrousel van cavia’s staan. Het is even wennen natuurlijk zeker als je vroeger zelf die beesten tot huisdier had. Maar koeien worden ook tot de huisdieren gerekend. De reisleidster koopt er een voor 35 dollar wat wij veel geld vinden voor zeker een Ecuadoriaan. De meesten willen toch wel een stukje proeven. Zoals gebruikelijk lijkt alles bijna op kip of konijn.
Het landschap verandert naarmate we stijgen met de bus. Op 3500 meter zien we een glooiend weidelandschap met koeien en bergpieken op de achtergrond . Vanaf 4000 meter wordt het steeds ruiger, kouder en mistig. We zien ook lama’s en later ook vicuaña's Dit zijn wilde lama's, kleiner van stuk en ranker en ze leven veel hoger. Er groeit daar bijna niets en ze schijnen mineralen te zuigen uit bepaalde rots of steen soorten.
Ik merk gaande de rit dat ik moeite heb met ademhalen, ik voel mijn longen. Op de momenten dat ik wegzak om te slapen wordt ik vrijwel meteen weer wakker omdat ik waarschijnlijk rustiger ga ademhalen en prompt dus een zuurstofgebrek heb en een beetje benauwd wakker wordt. Echt aangenaam vind ik het niet. Onderweg komen we nog twee jonge indianen op hun paarden tegen die wel even op de rug van het paard gaan staan waar alleen maar een kleedje ligt.
Het laatste stuk naar boven is een langzame rit door een maanlandschap. Als ik uitstap lijkt het net of ik zeebenen heb. Veer heeft er geen last van, buiten het feit dat zij altijd benauwder is dan ik. Ik besluit meteen om niet mee te doen aan die wandeling van nog eens 200m omhoog. Maar eerst gaan we een gebouw in waar het lekker warm is want buiten staan we met 0 graden Celsius en sneeuw op de achtergrond. Ik neem warme chocolademelk waar vreemde gekleurde dingen in drijven. Met de kleuren van een snoepketting. Het is ook zoet. Vera neemt Cocathee. Ik zie nog een lekker koffiebroodje van bladerdeeg. Zou appel in moeten zitten, maar naar mate ik naar de kern toe eet wordt de smaak grondiger. En ja hoor een beschimmeld brok ellende in mijn mond.
Dan gaat de groep naar buiten er blijven er maar 4 achter. Maar tot het monument dat 40 passen omhoog is stranden er velen die terug komen. Dat monument staan de namen van de bergbeklimmers op die in drie groepen in jaren 90 zijn verongelukt door een lawine. Een kleine groep gaat verder de ijzige kou in en omhoog. Weldra zijn ze uit het zicht en ja Vera zit daarbij. Maar ik heb alle vertrouwen in de twee inheemse gidsen Manuel en Amparito. Maar dat wachten op hen is ook niet alles want ze zijn ruim een uur onderweg. Wij gaan maar in de bus zitten en de chauffeur begint de lunchpakketten uit te delen. Natuurlijk veel te veel. Inmiddels was Amparito weer terug en ik gaf haar mijn chips, limonade wat weldra door anderen werd gevolgd. Goed voor haar familie. Veer komt enthousiast terug en laat me haar foto’s zien. Ook moet natuurlijk weer een hand tegen mijn wang om te voelen hoe koud het er was. Mijn hart maakt weer een extra overslag zo koud. In NL zou ze gevoerde handschoenen hebben gedragen
Als later de groep weer compleet is en de bus druk en warm is maar nog stilstaat, pak ik mijn moment om met mijn drie woorden spaans met Amparito te praten. Maar wat gebruik je nu voor een openingszin naar een leuke indiaanse? Dus ik denk aan vredespijpen en vraag of ze ook tabak hebben. Nee dat gebruikten ze niet vanwege hun geloof evenmin als alcohol maar ze zongen wel. Ik denk weer een genotmiddel erbij geleerd. Nou ja en dan gaat het over hun geloof daar hebben zij er drie van. En natuurlijk haar interesse of ik kinderen had. Enfin, ik had het dus naar mijn zin om toch weer een contactje te hebben met een local voor een moment. Op de terugweg begon ze echt te zingen voor de groep als dank. Maar ik ontdekte wel dat ze nu zelf ook af en toe moest bijademen. Inmiddels is het licht gaan sneeuwen dus de chauffeur moet met minder zicht naar beneden over een gladdere weg. Hij gaat zelfs voor een bocht rechtop staan in zijn stoel om de boel beter te kunnen overzien.
Van Manuel kregen we nog twee stempels in ons paspoort vanwege het bereiken van de hoogste top van Ecuador. Ze staan nu naast de stempels van de evenaar.
We rijden nu verder naar onze eindbestemming. Die van vandaag is het inheemse, authentieke Andesdorp Guamote. We brengen de nacht door in een guesthouse die educatieve projecten opzet voor uiteenlopende etnische groepen. Denk aan computerlessen, naailessen en huiswerkbegeleiding, maar denk ook aan dagopvang voor kinderen. De opbrengst van het gastenhuis waar wij verblijven gaat integraal naar deze stichting. Het is werkelijk een van de leukste verblijven tot nu toe. Volledig gedreven door vrijwilligers, waaronder de Vlaamse Eva die ons opvangt en de strekking en geschiedenis van hun doelstelling uitlegt. Na een gezamenlijke maaltijd vergelijkbaar in een ruimte van een gezellige Herberg, gaan we moe naar bed.