10e dag - Guamote-Alausi-Cuenca

We staan al om 05.15 uur op om tijd op het station in Alausi te zijn,waar we aan boord gaan van een trein voor een onvergetelijke ca. 1,5 uur durende treinrit door de ‘Duivelsneus’. De trein is een ouderwetse met houten wagons. Vroeger mocht je op het dak zitten, maar daar zijn na twee ongevallen mee gestopt. Hij fungeert nu alleen nog als attractie voor toeristen. De zon schijnt hevig en de temperatuur heerlijk. In de trein gooien we allemaal meteen de ramen open.
Als de trein gaat rijden gaan we door eerst dor de rommelige buitenwijken van Alausi. Daarna gaan we door het platteland met veel vee, honden en kinderen. Niet vlak maar schitterende vergezichten, bergen en valleien zo’n faller landschap van vroeger met je speelgoedtrein. Na Alousi komt El Nariz del Diabolo, de Duivelsneus. Daar gaan we er voor een minuut of tien uit om die rotsformatie te bekijken waar hij zijn naam aan dankt. Met wat verbeelding zie je inderdaad een mond een neus liggend en kijkend naar de hemel.

We rijden weer verder naar een volgend station. Daar staat een groep lokale dansers op ons te wachten. Na een showtje gaan we naar boven voor een kop koffie en bezoeken we een piepklein museum over de aanleg van het spoor. Als we weer naar benden gaan krijgen we weer een show van de dansers. Beneden aangekomen wordt de locomotief aan de andere kant van de trein gezet en gaan we weer richting Alausi, het eindpunt. Het laatste stuk is het spectaculairst, dit is als de trein met zigzagbewegingen een kilometer steil afdaalt

We gaan weer van boord in Alausi, waar de bus op ons staat te wachten voor de rit naar Ingapirca. Gaande de rit er naar toe rijden we in laaghangende wolken ofwel mist. Het bezoek aan het oude Incadorp gaat dus gepaard met miste. We zien de dingen waar we voor staan maar een dertigtal meters verder kijken wordt moeilijker

We worden rondgeleid door een enthousiaste gids , een nazaat van de Inca’s. In perfect engels vertelt hij ons het verhaal wat te lang is voor mijn verslag. Maar samen met de overblijfselen boeide het ons van het begin tot het eind.

In het kort . Oorspronkelijke woonde daar de Cañari inheemse bevolking, die Hatun Cañar genoemd werden. De Inca’s kwamen uit Peru om hun Incarijk uit te breiden naar het zuiden van Ecuador, de Inca’s ondervonden bij de Cañari problemen om hen te veroveren. In een tweede poging, gebruikte zij verschillende politieke strategieën, waaronder het verbeteren van de Cañari stad De Inca en Cañari besloten om hun verschillen te bevestigen en verder vreedzaam samen te leven. Maar uiteindelijk hebben de Inca’s hen natuurlijk toch te grazen genomen en de stad overgenomen. Je vindt dan ook de twee bouwstijlen nog terug.

Inmiddels is het in de mist ook nog gaan regenen. We gaan we op weg en nu naar onze eindbestemming. We moeten nog een flink eindje met de bus naar Cuenca. We rijden door de mist. Op 70 km van Cuenca zien we veel grote, duur uitziende huizen. In de buurt van Cuenca klaart het op, maar belanden prompt in de drukke spits. Eenmaal in het hotel is het zes uur. We besluiten met de groep naar een restaurant te gaan. Morgen gaan we de stad bezichtigen. Iedereen is moe door de lange zit op de trein in combinatie met de busreis. Veer en ik drinken uiteindelijk met z’n tweeën nog een Caipirinha in de hotelbar.